Ιερέας και Ιερωσύνη. Ομιλία καθηγούμενου Μ.Εσφιγμένου στη Μητρόπολη Πρεβέζης

Στην κεντρική αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως Πρεβέζης στις 18-06-2018 και ώρα 10:00 πραγματοποιήθηκε η μηνιαία Ιερατική Σύναξη των κληρικών της Μητροπόλεως με ομιλητή τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Βαρθολομαίο, Καθηγούμενο της Ι.Μ. Εσφιγμένου Αγίου Όρους, με θέμα: «Ιερέας και Ιερωσύνη».



Στην ομιλία του είπε:

Είναι μεγάλη ευλογία για τον ιερέα να βρεθεί κοντά σε έναν άνθρωπο αρετής, τον πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή του, ο οποίος με αγάπη θα τον διδάσκει εμπράκτως, με την ίδια του την ζωή, το πώς πρέπει να ζει ο ιερέας, το πώς πρέπει να κινείται σε όλες τις φάσεις της ιερατικής του διακονίας. Βιώνει πραγματικά, τότε μόνο, το μεγαλείο της Ιερωσύνης, νιώθοντας την αναξιότητά του, αλλά και το μέγεθος της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.

Η ταπείνωση

Δεν είναι κακό ο άνθρωπος να κάνει λάθος. Κακό γίνεται όταν δεν αναγνωρίζει το λάθος του και δεν το διορθώνει.

Η φύση μας, μετά την παρακοή και την έξοδο από τον παράδεισο, βρίσκεται εξαιτίας της αμαρτίας σε αλλοιωμένη κατάσταση. Η κατάσταση αυτή είναι διαφορετική από αυτήν ακριβώς που έπλασε ο Θεός και αντίθετη από την παραδείσια, υποκείμενη στην φθορά και στον θάνατο.

Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;

«Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;». Ποιος μπορεί να μας χωρίσει από αυτή, την μεγάλη αγάπη που έδειξε σ' εμάς ο Χριστός; «Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;».

Το βροντοφωνάζει ο Απόστολος Παύλος για να ακουστεί στα πέρατα της οικουμένης. Ήρθε η αγάπη του Χριστού σαν πελώριο κύμα και κάλυψε τα πάντα, αλλάζοντας την ζωή των Αποστόλων. Αυτό το μεγαλείο της αγάπης ξεχειλίζει πλέον από μέσα τους και θέλουν να το μεταδώσουν σε όλους. Δεν μπορούν να το συγκρατήσουν μέσα τους.

+Άνθιμος μοναχός Εσφιγμενίτης

+Άνθιμος μοναχός Εσφιγμενίτης

Ο μοναχός Άνθιμος, κατά κόσμον Γεώργιος Λαγώνικος, γεννήθηκε το 1919 στην Κάρυστο Ευβοίας.
Κοινοβίασε στην μονή Εσφιγμένου στις 30/10/1937, πήρε ρασοευχή στις 4/4/1939 και εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός στις 10/4/1951. Διετέλεσε προϊστάμενος της μονής επί πολλά έτη.

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 απειλήθηκε, δέχθηκε σωματική βία και εκδιώχθηκε (όπως και άλλοι Εσφιγμενίτες) από την μονή από ομάδα νεαρών ατόμων, που δεν ανήκαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία (αλλά σε εξωεκκλησιαστικούς ΓΟΧ) και εισήλθαν στο Άγιο Όρος για να καταλάβουν διά της βίας την διοίκηση τής μονής Εσφιγμένου. Η ομάδα αυτή, των νεαρών ατόμων, εκμεταλλεύτηκε το γεγονός πως την εποχή εκείνη υπήρχε λειψανδρία στην μονή, η πλειοψηφία των μοναχών της ήταν γέροντες και η επικοινωνία ήταν δύσκολη. Στην ομάδα αυτή ανήκε και ο σημερινός αρχηγός της κατάληψης του κεντρικού κτηρίου της μονής.

Το λάθος

Το πρώτο λάθος που καταγράφεται στην ανθρώπινη ιστορία είναι η παρακοή των πρωτοπλάστων στο θέλημα του Θεού.

Πώς ενήργησε ο Θεός στο λάθος αυτό, των πρωτοπλάστων; Ήταν αυστηρός; Άδικος; Τους καταδίκασε σε θάνατο; Η απάντηση είναι όχι! Ως δίκαιος Κριτής, αλλά ταυτόχρονα και ως φιλόστοργος Πατέρας, χρησιμοποίησε το λάθος τους ως μέσο επιστροφής. Με την «τιμωρία», την έξοδο από τον Παράδεισο, τους οδήγησε να κατανοήσουν οι ίδιοι τα τραγικά για τους ίδιους αποτελέσματα του λάθους τους, ώστε να ξεκινήσουν με δική τους επιλογή πάλι, οι άνθρωποι, την προσπάθεια για επιστροφή.

Η διακοπή της κοινωνίας με τον Επίσκοπο και όσα ορίζονται σχετικώς από τον 15ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Ἁγίας Συνόδου

Η διακοπή της κοινωνίας με τον Επίσκοπο και τα επί τούτοις ορισθέντα παρά του 15ου Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Ἁγίας Συνόδου: Θεολογική καί Κανονική Θεώρηση

Η εισήγηση του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Χριστουπόλεως κ. Μακαρίου στο 8ο Διεθνές Συνέδριο Ορθοδόξου Θεολογίας

Είναι γνωστό ότι, μετά τήν ολοκλήρωση των εργασιών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, διαπιστώθηκε ένα φαινόμενο άκρως ανησυχητικό. Κάποιοι αδελφοί μας κληρικοί, κινούμενοι όχι «χάριτι θείᾳ» αλλά «ἀνθρωπίνῃ σπουδῇ», έσπευσαν να διακόψουν την κοινωνία με τον Επίσκοπό τους. Επιθυμώντας, μάλιστα, να καλύψουν και ιεροκανονικώς την αντικανονική τους αυτή ενέργεια, επικαλέστηκαν τον 15ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

Το πολυσυζητημένο καί πολυχρησιμοποιημένο κείμενο του Κανόνα, τό οποίο χρησιμοποιείται απολύτως παρερμηνευμένο και αποκομμένο από το γενικότερο ήθος και πνεύμα της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας, ερμηνευτικά χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πρώτο μέρος σημειώνει τα εξής: «Τά ὁρισθέντα ἐπί πρεσβυτέρων καί ἐπισκόπων καί μητροπολιτῶν, πολλῷ μᾶλλον καί ἐπί πατριαρχῶν ἁρμόζει. Ὥστε, εἴ τις πρεσβύτερος ἤ ἐπίσκο­πος ἤ μητροπολίτης τολμήσειεν ἀποστῆναι τῆς πρός τόν οἰκεῖον Πα­τριάρχην κοινωνίας καί μή ἀναφέρειν τό ὄνομα αὐτοῦ, κατά τό ὡρισμένον καί τεταγμένον, ἐν τῇ θείᾳ μυσταγωγίᾳ, ἀλλά πρό ἐμφανείας συνοδικῆς καί τελείας αὐτοῦ κατακρίσεως σχίσμα ποιήσει, τοῦτον ὥρισεν ἡ ἁγία σύνοδος, πάσης ἱερατείας παντελῶς ἀλλότριον εἶναι, εἰ μόνον ἐλεγχθείη τοῦτο παρανομήσας. Καί ταῦτα μέν ὥρισται καί ἐσφράγισται περί τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων καί σχίσμα ποιούντων καί τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων»[1].